"Había oito días
que dous homes lle roubaran a dona Aurora, con casa patrucial, ao outro lado da
ponte. O mesmo día 5 á noite, logo de que o caseiro venderá unha vaca na feira
de Chantada, presentáronse en nome do Piloto, esixíndolle os cartos.
Dona Aurora, tía
e madriña de cregos (un capelán militar), gardas e militares, muller de rosario
e misa diaria, quedara abraiada. Roubarlle a ela, pola forza, no medio da
noite, cando moitas veces lles dera de comer ao Piloto e a Mirelle. A Ela, que
acollía a filia do señor Santiago e a facía pasar por unha súa sobriña mestra,
como a outra que tiña, a Sita. Ela, que nunca temerá os guerrilleiros, atracada
así á noite...
O Piloto tivera
novas polo Matías, así que puxo a andar os seus correos e enlaces e atopou un
falanxista do Saviñao, o Reina, que se facía pasar por guerrilleiro para roubar
e amedrentar os veciños.
Foi búscalo.
Esixiulle as cinco mil pesetas e outras dez mil máis de multa, se non quería
que o matase, e el mesmo llas tivo que devolver a dona Aurora coas desculpas
máis fondas e sentidas.
En Riopedroso a
señora Dosinda, a estanqueira, recibiu un "anónimo" da guerrilla no
que lle esixían que depositase na burata da súa tenda, que daba a nabeira do
Carril, 10.000 pesetas dentro de tres noites, ameazándoa con "tomar fortes
represalias" se non pagaba.
A señora Dosinda
estivera en Cuba. Tanto ela coma o seu home Perfeuto eran de esquerdas. El
masón na Habana. Así que lles fixo saber a algúns veciños aquela petición tresleada.
Un deles, Francisco,
da casa de en fronte, tiña contactos coa guerrilla e afirmou taxativo que
aquela petición non era do Piloto, pois a guerrilla non deixa anónimos senón
que fai as peticións por un propio ou por un enlace.
Reunidos con
outros veciños, decidiron que a Dosinda depositase o sobre, tal e como lle
pedían, pero que xa estarían eles vixilantes.
Apostáronse toda
a noite en dúas fiestras e nun tellado. Alá as catro da maná, apareceu un home
cuberto con pasamontañas desde o lado do regato. Deixáronlle coller os
cartos. Nese momento, apareceu un segundo. Cando ían emprender a retirada,
déronlles o alto, cun tiro de advertencia, enfocándoos cunha lanterna redonda,
de alcance, que fora da Garda Civil.
Descubriron que
os asaltantes eran coñecidos, case veciños. Un deles, o Chinan, cun irmán
casado no mesmo lugar. Ambos levaban anos fuxidos e distinguíranse durante a
República por queimar santos e desfacer procesións. Nunca se integraran na
guerrilla. Co tempo, fixeron vida normal sen pasar sequera polo cárcere ao non
ter delitos de sangue."
(Afonso
Eiré: O Piloto. O último guerrilleiro. Ed. Hércules de
Ediciones, A Coruña, 2015; p. 97/8)
No hay comentarios:
Publicar un comentario