"Telmo Rodríguez Alonso (concelleiro), Amadeo Álvarez Fernández
(torneiro), Juan Alonso Pérez (mestre), José Gómez Sampayo (médico),
Alfonso Alonso Portugués (empresario agrario) e Joaquín Antonio Álvarez
Álvarez (mestre). Son seis veciños de Arbo, asasinados en 1936 que o vindeiro 18 de decembro recibirán unha homenaxe no seu concello, (...)
Catro deles foron paseados o 8 de novembro de 1936 na Volta do Couto, en Cotobade. Estiveran
recluídos no campo de concentración da Illa de San Simón, ata que
-xunto con outros sete presos, principalmente de Lalín- foron
trasladados nun camión, co pretexto de ingresar no cárcere de Ponte
Caldelas. Porén, ao chegar a Cotobade, os nacionales mandaron deter o vehículo, fixeron descender os prisioneiros e aplicáronlles a lei de fugas, asasinándoos nese lugar. Os restos dos once foron levados ao cemiterio do mosteiro de San Pedro de Tenorio. (...)
Entre estes catro veciños de Arbo había un concelleiro de Izquierda
Republicana, pero tamén un médico, un mestre e un empresario agrario.
Catro persoas de gran importancia social no seu momento.
"O franquismo
xerou un discurso sobre que as represalias foron debidas en moitos casos
a enfrontamentos persoais e envexas ou a que só se dirixiu contra as
persoas moi significadas politicamente, militantes e dirixentes de
partidos. É un discurso falso: a maior parte dos asasinatos
foron dirixidos contra líderes sociais, persoas que estaban cambiando a
sociedade. A revolución xa estaba feita, estaba facéndose, unha
revolución no ámbito educativo, no mundo agrario, nas iniciativas
empresariais", destaca Xavier Simón, do Grupo pola Recuperación da Memoria Histórica de Arbo.
Pode ser un bo exemplo disto Alonso Portugués. "Era un líder social
porque era un importante empresario agrario, un innovador, un home que
con 33 anos tiña un viveiro que abastecía de cepas e de árbores
froiteiras a moitos lugares de toda Galicia e de Portugal. Seguramente
simpatizaba coa República, pero non era militante.
E tiña poder social,
capacidade de influencia", sinala Simón. Ou Juan Alonso Pérez,
mestre de Izquierda Republicana, sen faltas administrativas coñecidas,
que foi expedientado e depurado varios meses despois do seu asasinato.
Ou Gómez Sampayo, o médico, que "vivía nun pazo, tiña propiedades,
estaba mesmo emparentado coa nobreza, era unha persoa con poder. Estaba
próximo a Izquierda Republicana e chamábanlle 'o médico dos pobres'
porque un día á semana atendía de balde aos máis desfavorecidos. A súa propia existencia era mobilizadora, e polo tanto era perigoso para os golpistas", di.
Outro dos asasinados foi Joaquín Antonio Álvarez (O Roque),
un importante cargo na acción política da Fronte Popular en Arbo, líder
intelectual e mestre de prestixio, moi respectado no lugar e preocupado
pola escolarización dos nenos e nenas. Foi o único que fusilaron, no
Castro, en Vigo.
"Temos a documentación do Consello de Guerra, e
coñecemos os detalles do paripé. Acúsano de estar na cabeceira dunha
manifestación en Arbo, o 21 de xullo de 1936, de apoio á República, 'llevando banderas rojas y dando vivas a Rusia, a Moscú y con el puño en alto'",
explica Xavier Simón, que destaca que "Habitualmente, os que foron
fusilados tras un Consello de Guerra, correspondíanse con cargos
públicos importantes (alcaldes, por exemplo) e sobre todo das cidades.
Non hai tantos nas vilas, e Roque si figura nesa categoría". (...)
"Houbo máis asasinados en Arbo, pero aínda non puidemos contactar coas
familias e queríamos centrarnos na homenaxe ás persoas cuxas familias
podían estar presentes", explica Xabier Simón, que fai fincapé na
homenaxe que tamén recibirán as esposas dos falecidos, na súa condición
de represaliadas en vida.
"Os netos e netas destas persoas merecen saber
que os seus avós morreron loitando por uns valores que son importantes
na sociedade actual. Sen as familias esta homenaxe non tería sentido, as familias deben ser protagonistas", destaca.
"Falando con eles e elas, sobre todo cos fillos e fillas, percibimos un
profundo desexo de que se coloque o nome de seus pais á altura que
merecen. Os fillos e fillas que están vivas, que daquela eran moi
pequenos e pequenas, apenas lembran a seus pais, pero si lembran o mal
vivir que tiveron que soportar nas décadas seguintes. Son conscientes de que seus pais foron asasinados sen teren cometido delito ningún, e isto aínda non llo dixeran publicamente", subliña.
E conclúe que estas "son historias que levan 80 anos vivindo na
intimidade destas familias e vai sendo xa hora de que compartamos entre
todos e todas os seus nomes, os seus proxectos vitais, as súas voces, e
que poidamos imaxinar entre todos e todas como sería esta vila,
como sería este país e como sería esta sociedade de non terse producido
aquela barbarie e o xenocidio iniciado en xullo de 1936". " (Marcos Pérez Pena , Praza Pública, 29/11/16)
No hay comentarios:
Publicar un comentario