A nova no Diario de Pontevedra do 25 de setembro do 36
"(...) (Lorenzo
Corbacho Rodal) foi dos primeiros que foron buscar. A el e ao alcalde, o médico
don Agustín Jorge Echeverri, de Izquierda Republicana. E aos mestres
comunistas de Coiro Víctor Sánchez e Vicente Saez. E a moitos máis.
Foron interrogados, aldraxados e sometidos a maltrato. Conta nas súas memorias Ángel Fernández del Río: “unha
noite chamaron para declarar a Lorenzo Corbacho e Antonio Fernández* e
cando regresaron estaban tan flaxelados que as tres cuartas partes das
súas costas eran feridas sanguentas e non se podían tocar os seus
corpos”.
Máis tarde foron trasladados a Pontevedra, ao cárcere da
antiga Escola Normal. O 19 de setembro son procesados en consello de
guerra sumarísimo, acusados de rebelión militar e condenados a pena de
morte Echeverri, Lorenzo Corbacho e Víctor Sánchez.
Neses
días, antes da inxustiza do asasinato, Lorenzo Corbacho Rodal foi
sometido a un dos actos máis infamantes que se poidan imaxinar. A
humillación, a derrota definitiva. (...)
Antes de ser asasinado polos fascistas, Lorenzo Corbacho cedeu ás presións e aceptou celebrar o matrimonio relixioso e bautizar os fillos.
Esa renuncia, motivada pola desesperación e
polo terror das últimas horas, tiña para el un único obxectivo:
protexer a familia, librala da persecución e da fame e da dor da súa
ausencia, afastalos do estigma que os ía perseguir para
sempre, procurarlles un salvoconduto para o futuro.
Foi unha renuncia
tráxica, dramática, cruel, terríbelmente dolorosa. Unha derrota amarga,
brutal, que poñía fin a unha vida de compromiso, de sacrificio e de
loita.
Esa claudicación dolorosa e amarga foi convertida
nunha infamia, nun acto de humillación e vergoña. Nun símbolo do triunfo
do fascismo e da relixión homicida. E así foi proclamado, publicitado e
difundido, para escarnio e escarmento.(...)" (Non des a esquecemento, 09/02/16)
No hay comentarios:
Publicar un comentario