As irmás de Edelmiro foron apartadas da docencia, rapadas e encarceradas. E o seu pai Antonio Dios Gómez estivo preso durante cinco meses

"(...) Josefa Vázquez tivo once fillos. O maior, Edelmiro Dios Vázquez, era en 1936 dirixente do Partido Socialista en Pontevedra. Os falanxistas e a Garda Civil fórono buscar á casa mais el xa non estaba alí. Agochouse primeiro en Paredes, na casa da familia do seu amigo Faustino García Puga.

 Despois trasladáronse a San Adrián dos Cobres e alí foron descubertos por unha confidencia. Leváronos ao cuartel da Garda Civil no Campo da Feira, mallaron neles, torturáronos salvaxemente até a agonía. 

A Faustino librárono da morte as influencias da familia, e sobreviviu ao horror daquel tempo infame e acabou embarcando no Winnipeg rumbo a Chile no verán de 1939 http://nondesaesquecemento.blogspot.com.es/2015/04/para-un-mapa-de-ausencias.html

A Edelmiro Dios, o fillo maior de Josefa Vázquez, os matarifes de Víctor Lis asasinárono e mutilárono salvaxemente. Seica o obrigaron a cavar a propia tumba e enterrárono no cemiterio de Bora http://anosdomedo.blogspot.com.es/2008/09/edelmiro-dios-vzquez.html  A súa nai non tivo forzas para ir visitalo na cadea. 

Non soubo tampouco que o ían matar aquel día, cando avisaron á familia de que o ían levar esa noite e a súa filla Fina lle levou a comida encargada no restaurante Calixto. Cando saiu do cuartel, Fina non puido conter a dor e as bágoas, porque sabía que era a última vez que vería vivo ao seu irmán torturado.

Mais nin sequera despois daquel crime os asasinos deixaron en paz a familia Dios. Seguiron petando nas portas da casa polas noites, saquearon a biblioteca e matáronlle o can, Leal, atravesándolle o cranio con unha baioneta. 

As irmás de Edelmiro, Fina e Tucha Dios, que estudaran a carreira de Maxisterio, foron apartadas da docencia, rapadas e encarceradas na prisión provincial durante dos meses. E o seu pai Antonio Dios Gómez estivo preso durante cinco meses.(...)

No tempo de prisión do pai e das irmás, Nita tiña 18 anos e axudoulle á nai a sobrelevar a dor, e os traballos da casa, e o baleiro das ausencias. Ela era a encargada de lavar a roupa que traían do cárcere, primeiro fervíaa en auga quente para matar as pulgas e piollos e despois íaa lavar ao río dos Gafos, que estaba ao pé da finca familiar, no barrio do Pino. E aínda cando estaba lavando ou voltaba á casa tiña que aturar os insultos dos falanxistas e dos cívicos.

Despois viñeron as multas, a intervención da empresa da familia, reconvertida en fábrica de armas para o exército sublevado. E nunha última demostración de sadismo, 4 anos despois de asasinalo impunemente, no ano 1940, os fascistas someteron a Edelmiro Dios a un expediente de responsabilidades políticas que se resolveu con unha pena de 10 anos de desterro a máis de 50 km de Pontevedra, 5 anos de inhabilitación absoluta e unha multa de 250 ptas. 

E non abondou con esta tortura. Durante moito tempo seguiu o acoso, a persecución, a ameazas, a prohibición da dor, o silencio.  (...)"           (Non des a esquecemento, 06/12/2015)