"«Isto non o merezo eu e ademais non é bo ser famoso». Eduardo Pérez Miguez non é amigo de recoñecementos públicos. (...)
Eduardo tamén é historiador. Nas súas lembrazas
atesoura parte da historia recente de Oia. Era o sancristán nos anos en
que o mosteiro foi campo de concentración para máis de 1.500 homes
presos republicanos durante a Guerra Civil. «Son os recordos máis duros
da miña vida», confirmaba onte na compaña da súa dona, Laureana Álvarez.
A Asociación de Amigos do Mosteiro de Oia (Acamo), en
colaboración coa comunidade de montes fan esta homenaxe. «A través de
Eduardo podemos recuperar parte da memoria colectiva de Oia», sinala ou presidente de Acamo, Francisco Goberna. No
acto preséntase Memoria de Oia, Conversas con Eduardo Pérez Miguez, no
que se recolle a transcrición feita por Lucía Álvarez, dás grabacións
efectuadas nos últimos dous anos e nas que Eduardo dá conta do vivido.
«O día que chegaron en camións, estabamos uns nenos
alí e un pediume un limón, todos escapamos co medo», lembra. «Ese mesmo
home recoñeceume despois, cando souben que era o cuñado do meu padriño, e
todos os días lle levei ou almorzo», relata. «Os demais comían sempre o
mesmo, a auga de cocer ás castañas. Eu levaba pan de millo nos bolsos
para repartir entre os que daba. Eses homes durmían nas pedras frías e
morrían de fame e difteria», explica.
No libro, Eduardo fala ademais da súa experiencia como emigrante na
República Dominicana e en Suiza, a súa época de traballador na
desaparecida fábrica viguesa de Reyman e a súa participación na
fundación do PSOE local. Os deseños que o ilustran foron remitidos dende
Cataluña grazas á xestión dos veciños de Oia residentes alá que
lograron que a filla de Francesc Gramané, que estivo preso no mosteiro
en 1939, os cedera para a súa publicación.
Os debuxos reflicten as
penosas condicións de vida dos presos e as mesas cheas de viandas, as
cales eran os seus soños máis inmediatos. Eduardo foi testemuña directa.
«Chamábanme o peque e chegáronme a mantear, sempre andaba con eles»,
conta. Explica que cando os deixaban saír, «comían nécoras crúas e
algas». Moitos deles están enterrados en Oia e Camposancos.
«Teño o
orgullo de dicir que fun eu o encargado de desenterrar aquí a 25 do
Prado e trasladalos ao cemiterio novo», sinala. Sempre que vai ao
tanatorio da Guarda, vai onde están soterrados moitos outros. «Teño que
ir alá e botar un Padre Nuestro, parece que é o que me consola»,
reconoce. Socialista acérrimo, «a idea non ma cambia ninguén». «Prefiro
que gañe en Madrid o PP que en Oia», deixa caer." (oia / la voz, 15 de mayo de 2015)
No hay comentarios:
Publicar un comentario